Ważny komunikat!

W marcu 2024 roku rozpoczniemy obchody 50. lecia Bractwa Kaphornowców. Ten piękny jubileusz pragniemy uczcić między innymi wydaniem trzeciej już edycji książki ,,Pokłon Hornowi’’. W poprzednim wydaniu przedstawiono 47 wypraw na Przylądek Nieprzejednany (załącznik). Od tego czasu wielu polskich żeglarzy zdobyło laur Albatrosa Hornu, a polska bandera wielokrotnie gościła na wodach Cieśniny Drake’a.

Naszym celem jest zaktualizowanie dotychczas zebranego materiału. Bardzo serdecznie zapraszamy do współredakcji kolejnego jubileuszowego wydania. Prosimy o przesyłanie wspomnień z rejsów z podaniem nazwy jachtu, bandery, składu załogi, czasokresu wyprawy, terminu przejścia Przylądka Horn. Mamy nadzieję, że nasza inicjatywa spotka się ze zrozumiałym zainteresowaniem i aktywnością. Materiały ( wspomnienia i zdjęcia ) prosimy przesyłać na adres Grotmaszta i Skryby. Dalsze komunikaty będziemy przekazywać na bieżąco.

 

 

ORP Iskra na Przylądku Nieprzejednanym – 28. rocznica

18 kwietnia 1995 roku ORP „Iskra” z podchorążymi na pokładzie wyszedł w rejs dookoła świata. Barkentyna powróciła do portu w Gdyni  po 300 dniach, 10 lutego 1996 roku. Dokładnie 28 lat temu załoga mogła na trawersie okrętu podziwiać przylądek Horn. Długotrwała żegluga w ekstremalnie trudnych warunkach uwieńczona została przez doskonale wyszkoloną i zgraną załogę zdobyciem żeglarskiego lauru, opłynięciem przylądka Horn. Nastąpiło to w 225 dniu rejsu, czyli 27 listopada 1995 roku o godzinie 1033 (czas okrętowy), a odległość jaka dzieliła żaglowiec do przylądka wyniosła 18 kabli. Horn opłynęła na pokładzie ORP „Iskra” 59-osobowa załoga.

Jesienne spotkanie Bractwa Kaphornowców na Darze Pomorza

25 listopada na pokładzie SM Dar Pomorza odbyło się Jesienne Spotkanie Bractwa Kaphornowców. O godzinie 16.00 podniesiono Proporzec BK i wybito cztery szklanki na dzwonie okrętowym.

Zebranych powitał grotmaszt kpt. jacht. Marek Padjas. W swoim wystąpieniu nawiązał do przyszłorocznych obchodów pięćdziesięciolecia powstania stowarzyszenia. Wspomniał pomysłodawców i założycieli: Kazimierza Kołodzieja, Zenona Gralaka i Tadeusza Jabłońskiego. To oni i grono 25 żeglarzy uczestników rejsów wokół Hornu w 1974 roku w redakcji „Głosu Wybrzeża” powołali Bractwo Kaphornowców – bractwo ludzi, którzy dokonali największego wyczynu, dokonali wszystkiego, co można osiągnąć w żeglarstwie morskim. Nawiązał, że Kaphornowcy są godnymi spadkobiercami tradycji Daru Pomorza, Poloneza, Eurosa, Konstantego Maciejewicza, Otago, Copernikusa, Daru Przemyśla i wielu innych naszych jednostek. To ich załogom należy się pamięć i szacunek. Przyszłoroczne obchody rozpoczną się 1 marca w 87. rocznicę pierwszego przejścia Przylądka Nieprzejednanego przez Dar Pomorza dowodzonego przez kpt. ż.w. Konstantego Maciejewicza. W intencji żyjących i zmarłych Albatrosów Hornu zostanie odprawiona Msza Święta. Oddany zostanie hołd, złożone kwiaty i zapalone znicze na mogiłach Kaphornowców, którzy odeszli na wieczną wachtę. Organizatorzy planują uroczyste spotkanie podczas którego zebrani będą mogli wysłuchać wspomnień najbardziej znanych polskich żeglarzy. Do grona Sióstr i Braci Kaphornowców przyjęci zostaną nowi, najmłodsi żeglarze, zdobywcy Hornu. W tym dniu odbywa się również Gala Rejs Roku połączona z wręczeniem najwyższych żeglarskich nagród. W spotkaniu wezmą udział również członkowie naszego stowarzyszenia. Wieczorem tradycyjnie odbędzie się Biesiada Kaphornowska.

W czerwcu obchodzone jest Święto Morza. W tym czasie zaplanowano organizację wystaw, spotkań i innych przedsięwzięć mających na celu popularyzację żeglarstwa i wypraw w  najdalsze regiony świata.  Grotmaszt złożył podziękowanie dla kapitana Janusza Nowaka za nieustanne wspieranie działań Bractwa.

Następnie głos zabrał dr Tomasz Chamera wiceprezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego, prezes Polskiego Związku Żeglarskiego. Zaczął od przyszłorocznych obchodów 100. lecia PZŻ. Mają być one przepełnione różnymi działaniami zaczynając od powrotu do historii, poprzez konferencje, sympozja i wystawy, a na regatach i imprezach żeglarskich kończąc. Stwierdził, że Bractwo Kaphornowców doskonale wpisuje się w te obchody i z pewnością jego członkowie i ich dokonania będą prezentowane w wielu miejscach.

O działaniach na rzecz ratowania i reaktywacji historycznego jachtu Mazurek mówił dr Robert Domżał dyrektor Narodowego Muzeum Morskiego. Jednostka drogą morską dotarła ze Szczecina do Gdańska . Obecnie podczas okresu zimowego poddana zostanie stosownemu remontowi. W przyszłym roku wróci na morskie szlaki, aby odbywać rejsy z młodzieżą.

Nadszedł czas na relacje z wypraw. Bohaterami byli Halina i Andrzej Górajek. Oboje żeglują. Ich wyczyny na jachtach Ocean A i Ocean B są przykładem, że systematyczna praca, zapał i konsekwencja doprowadza do zamierzonego celu. Zakochali się w Arktyce i to właśnie tam spędzają większość swojego czasu w ciągu roku. Wielokrotnie odwiedzali Grenlandię czy Spitsbergen z załogami żeglarzy lub naukowców. Opowiadali o wyprawach polarnych. W 2020 r. jacht Ocean B pod dowództwem kpt. Andrzeja Górajek osiągnął maksymalną szerokość geograficzną 84°17′19″N stając się pierwszą polską załogą, która jachtem dopłynęła tak daleko na północ. Na prezentowanych zdjęciach i filmach można było dowiedzieć się jak wygląda życie na jachcie w surowej i śnieżnej Arktyce. Zebrani podziwiali niesamowite widoki, zorze polarne, wschody i zachody Słońca. Ten daleki rejon pełen jest dzikich zwierząt. Nie obyło się bez spotkania z niedźwiedziem polarnym, czy białuchami arktycznymi. Ta fascynująca opowieść zakończyła się pokazem filmu z zarejestrowanym tsunami, jakie przeżyła załoga jachtu. Barwne opowieści trwały jeszcze w kuluarach podczas tradycyjnego poczęstunku. Dar Pomorza tradycyjnie gościnnie podejmował Bractwo Kaphornowców, które w tym roku kończy  czterdzieści dziewięć lat.

zdjęcia Elżbieta Kasińska

 

 

 

Wspominamy tych, którzy odeszli

W tych szczególnych dniach, 1 i 2 listopada, w uroczystość Wszystkich Świętych i w Dzień Zaduszny, zatrzymujemy się na chwilę w biegu codziennego życia, a nasze myśli przepełniają wspomnienia o bliskich, których nie ma już wśród nas. Staramy się je przekazać następnym pokoleniom, żeby to było święto pełne wspomnień.

My także wspominamy dziś tych, których pożegnaliśmy w minionych latach, a szczególnie tych, którzy odeszli w ostatnim roku. Pamiętamy ich jako wspaniałych ludzi i cieszymy się, że mogliśmy doświadczyć spotkania z tak wybitnymi osobowościami.

Odwiedzając groby bliskich, wspomnijmy także zmarłych Siostry i Braci naszego Bractwa. Odeszli, ale zostali w naszej pamięci…

Symbolicznie uczcimy pamięć tych, którzy odeszli na wieczną wachtę, ale nie mają swego miejsca spoczynku. Zapalimy znicze na pomnikach ,,Tym co nie powrócili z morza’’ oraz złożymy wiązanki kwiatów na wodach nie tylko Morza Bałtyckiego.

W gronie przyjaciół wspomnijmy tych, którzy żeglują po niebiańskim oceanie.

Dzień Zaduszny

Kiedy miedzianą rdzą

pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki,

zgadujemy, czego od nas obłoki chcą,

smutniejące w dali swojej wysokiej.

Na siwych puklach układa się babie lato,

na grobach lampy migocą umarłym duszom,

już niedługo, niedługo czekać nam na to,

już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą.

Jeżeli życie jest nicią – można przeciąć tę nić,

i odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie…

Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć,

gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!

29 października 2023 roku na wieczną wachtę odszedł kapitan Bronisław Radliński.

Urodził się 2 marca 1951 roku w Ostrowy koło Częstochowy, kapitan jachtowy, opłynął na Solanusie obie Ameryki, uczestnik wielu wypraw polarnych.

Żeglarstwa jachtowego uczestniczył w rejsach po jeziorach mazurskich na studenckich obozach żeglarskich. Po skończeniu studiów, w 1977 roku pracował w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Bydgoszczy, wstępując do Kolejowego Klubu Sportowego Brda.

W 1978 roku uzyskał stopień sternika jachtowego, a rok później odbył pierwszy rejs morski na jachcie Euros. Od tego czasu żeglował w każdym sezonie nawigacyjnym, na różnych funkcjach żeglarskich. W 1986 roku zdobył stopień jachtowego sternika morskiego. W tym czasie, w ZNTK Bydgoszcz wybudowano jacht typu Horn 30 (Zentek), na którym Redliński odbył wiele rejsów zatokowych.

Kapitan Radliński był jednym z inicjatorów i budowniczych jachtu typu J-80 (Solanus), który w 1992 roku został zwodowany w Górkach Zachodnich. Tego samego roku, Redliński w roli pierwszego oficera odbył na nim dziewiczy rejs do Geteborga . Do 1997 roku brał udział w rejsach po Morzu Północnym, kanale La Manche oraz Morzu Norweskim.

W 1997 roku uzyskał stopień kapitana jachtowego; w tym samym roku uczestniczył w wyprawie dookoła Islandii, przechodząc jednocześnie cieśninę Pentland Firth (dwukrotnie: z zachodu na wschód i wschodu na zachód). Od 1997 roku do 2000 roku prowadził rejsy w funkcji kapitana, między innymi do Cuxhawen, Helgolandu, Amsterdamu, Rotterdamu, Oslo. W 2001 roku był organizatorem i kapitanem wyprawy wokół Svalbardu, a  w 2003 roku uczestniczył jako kapitan w rejsie polarnym wzdłuż wschodnich wybrzeży Grenlandii. W latach 2010-2011 poprowadził Solanusa dookoła obu Ameryk. W rejsie pokonali Przejście Północno – Zachodnie i przylądek Horn.

Jest zdobywcą wielu nagród i wyróżnień, otrzymał m. in. II nagrodę Rejs Roku 2001, II nagroda Rejs Roku 2003, II nagroda Rejs Roku 2010 i 2011 oraz nagroda Kolosy 2011 w kategorii Żeglarstwo.

Ostatnie pożegnanie kapitana Bronisława Radlińskiego odbędzie się 6 listopada 2023 roku o godzinie 13.00 w Bydgoszczy na Cmentarzu Komunalnym przy ulicy Wiślanej.

Najbliższym, Rodzinie i Przyjaciołom ŚP kapitana Bronisława Radlińskiego Siostry i Bracia Kaphornowcy składają wyrazy współczucia.

 

 

Nagrody im. kpt. ż.w. Leszka Wiktorowicza wręczone

Program „Niebieska Szkoła” został uhonorowany za organizację rejsów dla uczniów, podczas których młodzi ludzie łączą naukę z wychowaniem morskim.

„Niebieska Szkoła” to program nierozerwalnie związany z żaglowcem „Fryderyk Chopin” i ideą szkoły pod żaglami. Oto nieco przerażone dzieciaki przechodzą pod opiekę załogi, a po kilkutygodniowym rejsie wracają inni młodzi ludzie – dojrzalsi, odpowiedzialni za siebie i za innych. Słowo „wachta” przestaje być pustym terminem – przyjmuje kształt grupy przyjaciół, którzy wzajemnie mogą na sobie polegać. Młodzież na statku pracuje i uczy się, a w tej wyjątkowej szkole także nauczyciele muszą być pasjonatami i żeglarstwa, i nauczania. Dlatego to tak unikatowe przedsięwzięcie – opowiadała o zwycięskim programie członkini kapituły nagrody, przewodnicząca gdyńskiej Rady Miasta Joanna Zielińska.

Kapituła nagrody podkreśliła wagę formowania młodzieży poprzez morze, naukę odpowiedzialności za siebie i innych, współpracy w grupie oraz budowanie umiejętności pokonywania własnych słabości.

Ogromnie dużo zawdzięczamy kapitanowi Krzysztofowi Baranowskiemu i innym kapitanom, którzy stworzyli i realizowali ideę szkół po żaglami oraz wychowania morskiego młodzieży. A tu nie chodzi tylko o żeglarstwo. Najważniejszym mechanizmem jest „sail training” – hasło nieprzetłumaczalne, ale oznaczające kształtowanie osobowości młodych ludzi do życia poprzez szkolenie na morzu. To niesłychanie ważna funkcja żeglarstwa – powiedział po odebraniu nagrody Piotr Kulczycki, założyciel „Niebieskiej Szkoły”, armator i właściciel STS „Fryderyk Chopin”.

Przy okazji tegorocznej edycji nagrody ogłoszono, że szkole podstawowej w Boreczku, do której chodził patron nagrody, nadano imię Kapitana Żeglugi Wielkiej Leszka Wiktorowicza.

Wybierając tę postać kierowaliśmy się nie tylko tym, że droga na morze Pana Kapitana rozpoczęła się  w Boreczku. Tutaj się urodził, uczęszczał do szkoły, tutaj kształtował się jego charakter i tutaj obudziły się pragnienia dokonania rzeczy wielkich – napisał w liście do uczestników uroczystości Krzysztof Bielak, dyrektor szkoły.

Kapitan Krzysztof Baranowski został uhonorowany Nagrodą Specjalną im. Kapitana Leszka Wiktorowicza za wieloletnie zaangażowanie w kształcenie i wychowanie młodzieży na morzu.

W każdej załodze statku są dwie osoby, bez których nie można wyjść w morze – pierwszą jest kapitan, drugą jest kuk (kucharz). Od tej właśnie funkcji na jachcie „Śmiały” swoją oceaniczną przygodę zaczął Krzysztof Baranowski. Bardzo chciał popłynąć w ten rejs, a jedyną wolną posadą była właśnie ta. Przez 16 miesięcy w ciasnym kambuzie chyba zdał sobie sprawę, że lepiej być kapitanem. Przez kolejne lata włożył mnóstwo pracy, by do tej funkcji dojść. A potem były wygrane regaty, dwa samotne rejsy dookoła świata, stworzenie Szkoły Pod Żaglami, współtworzenie Bractwa Kaphornowców, którym kierował przez pierwszych 10 lat. Kapitan Krzysztof Baranowski to wielka postać, uhonorowana niemal przez wszystkie gremia żeglarskie. Dziękuję, że wyprowadził Pan kolejne młode pokolenia na morza i oceany – mówił w laudacji laureata Marek Padjas, obecny Grotmaszt Bractwa Kaphornowców.

Patrona nagrody znałem nie tylko jako świetnego żeglarza, ale także niezwykle ciepłego i towarzyskiego człowieka. Ja mam taki rodzaj choroby morskiej, że mnie ciągnie na morze. Myślę, że kapitan Leszek Wiktorowicz cierpiał na podobną przypadłość. Niebawem znów wybieram się w daleki rejs, a więc – do zobaczenia na morzu! – powiedział po otrzymaniu nagrody laureat.

Kapitan Krzysztof Baranowski to jeden z najwybitniejszych polskich żeglarzy. Ma na swoim koncie dwa samotne rejsy dookoła świata i tysiące mil za sterami żaglowców „Pogoria” i „Fryderyk Chopin” z uczniami szkół pod żaglami. Jest nadal aktywnym żeglarzem i autorem wspaniałych książek marynistycznych. Kapitan Baranowski poświęcił dziesiątki lat życia idei kształcenia i wychowania młodzieży na morzu.

Nagrodę im. Kapitana Leszka Wiktorowicza ustanowili spadkobiercy Patrona, Miasto Gdynia, Bractwo Kaphornowców i Press Club Polska.

Nagrodę przyznała kapituła w składzie:

Mariusz Wiktorowicz, syn Kapitana (przewodniczący Kapituły)

Marek Brągoszewski, Bractwo Kaphornowców

Marek Padjas, Bractwo Kaphornowców

Joanna Zielińska, Przewodnicząca Rady Miasta Gdyni

Marek Łucyk, Wiceprezydent Gdyni

Waldemar Heflich, Press Club Polska, nowezagle.pl

Nagroda jest przyznawana co roku za osiągnięcie z roku poprzedniego, a jej laureatem może być osoba fizyczna, grupa osób fizycznych, osoba prawna lub jednostka organizacyjna. Po raz pierwszy nagroda została wręczona w 2012 r.

Wręczenie Nagród kpt. ż.w. Leszka Wiktorowicza w obiektywie Tadeusza Lademana Gdynia 29.05.2023

 

 

Czas Wielkiej Nocy,  czas odrodzenia uczy nas wszystkich, że:
Kiedy chcesz odpuścić  –  nie daj się!
Kiedy masz dość,  kiedy upadasz- wstań!
Optymistycznie patrz w przyszłość,  kiedy po raz kolejny otwiera się przed nami NOWE.
Bo jeszcze będzie pięknie. Bo jeszcze będzie wspaniale.
Nie marnuj żadnej minuty,  bo oprócz życia nie masz nic więcej.
I kochaj bliźniego swego jak siebie samego.
Bo miłość jest jak morze bez granic, im więcej dajesz, tym silniej czujesz, że jest nieskończona.
Niech nam zabrzmi Alleluja!

 

Maciej Sodkiewicz odebrał nagrodę Kolosa za rok 2022

Nagroda Grotmaszta Bractwa Kaphornowców dla kapitana Sławomira Skalmierskiego

W Bractwie Kaphornowców – sterujemy w następne pięćdziesiąt lat.

Pierwszy piątek marca to tradycyjne spotkanie Bractwa Kaphornowców. To termin bliski datą pierwszego pojawienia się polskich żagli pod Hornem, kiedy biało – czerwoną banderę przeniósł obok Przylądka Nieprzejednanego ,,Dar Pomorza” (02.03.1937). Podkreślają w ten sposób najwyższą rangę żeglarskiego wyczynu, jakim odwiecznie jest pokonanie Hornu. Związano w najpiękniejsze polskie święto żeglarskie spotkanie laureatów najwyższych nagród i żeglarzy spod Hornu, którzy na swoje doroczne zgromadzenie zapraszają ich do Gdańska.

Spotkanie odbywało się w gdańskim hotelu Mercure Stare Miasto. Rozpoczął je kapitan Marek Padjas Grotmaszt Bractwa. Chwilą ciszy uczczono pamięć tych Sióstr i Braci, którzy odeszli na wieczną wachtę. ,,Albatrosy Hornu” taki tytuł otrzymują ci, którzy przeszli trawers sławnego przylądka. Żeglarze darzą szacunkiem albatrosy, bo wierzą, że w ich ciałach zaklęte są dusze zmarłych żeglarzy.

Na spotkanie przybyli: Bogusław Witkowski wiceprezes Polskiego Związku Żeglarskiego, kapitan Jarosław Kukliński Prezes YK Stal. Dowódcę Centrum Operacji Morskich wiceadmirała Krzysztofa Jaworskiego reprezentował komandor Damian Wilczyński, obecni byli kmdr ppor. Michał Rębiś, ppor. mar. Katarzyna Powarzyńska,  ppor. mar. Damian Głowacki z załogi ORP Iskra. Szkolna barkentyna Marynarki Wojennej w 1999 roku w rejsie dookoła świata dotarła na Przylądek Horn. W ubiegłym roku minęło 40 lat służby pod biało czerwoną banderą. Zofia Skalmierska, Łukasz Gruszka, Andrzej Gruszka, Tomasz Bosakowski i Krzysztof Bosakowski to członkowie załogi jachtu Hi Ocean One, laureata Nagrody Grotmaszta. Sam kapitan Sławomir Skalmierski nie mógł być obecny na spotkaniu. Wśród zebranych znaleźli się poprzedni Grotmasztowie admirał Czesław Dyrcz i kapitan Cezary Bartosiewicz, Członkowie Honorowi i Przyjaciele Bractwa. Szczególnie gorąco witani byli najmłodsi zdobywcy Przylądka. Po przywitaniach prowadzenie zebrania objął kapitan Przemysław Woliński –  Skryba Bractwa, który sprawnie przeprowadził wybór Komisji Skrutacyjnej i Mandatowej. Walne Zgromadzenie kończyło czteroletnią kadencję władz Bractwa. Przedstawione zostały sprawozdania Sądu Pokładowego i Kontrol Mesy. Nadeszła pora na sprawozdanie Grotmaszta za lata 2019 -2023. Nawiązał do czasu pandemii, podczas której praktycznie zamarł ruch żeglarski w rejonie Hornu. Niemniej jednak Bractwo realizowało swoje statutowe działania. Wszystkie zaplanowane przedsięwzięcia odbyły się, bądź to w rzeczywistości, bądź on line. Na pokładzie Daru Pomorza Siostry i Bracia Kaphornowcy mieli możność spotkania się z ciekawymi ludźmi. Współpracowano z Polskim Związkiem Żeglarskim. Uczestniczono w uroczystościach 100. lecia zaślubin Polski z Morzem w Pucku, oraz innych obchodach rocznicowych. Nasi żeglarze brali udział w spektakularnych wyczynach. Te osiągnięcia zostały dobrze ocenione i wyróżnione przez Kapituły wielu nagród.

Na zakończenie stwierdził, że 2024 rok będzie dla kaphornowców jubileuszowy. Przed prawie pięćdziesięciu laty, kiedy w Gdyni odbywały się wspaniałe manifestacje Operacji Żagiel, jako jedna z ich istotnych części w Gdańsku odbyła się uroczysta inauguracja Bractwa Kaphornowców. Poprzedziły ją przygotowania organizacyjne, konsultacje z dowódcami jednostek, które do tamtego czasu opłynęły Horn. Wszyscy uznali inicjatywę powołania Bractwa Kaphornowców za słuszną, ciekawą i pożyteczną. Musi nadejść pora, w której przywołamy działania inspiratorów powołania Bractwa, tych wszystkich, którzy nie szczędząc czasu i okazując najlepszą wolę krzątali się wokół nadania uroczystej chwili powołania Bractwa najpiękniejszej oprawy. Tak więc dla przyszłych sterników Bractwa będzie to rok wyzwań.

W głosowaniu jawnym, sprawozdanie za rok miniony jak i za całą kadencję został przyjęty. Władze Bractwa otrzymały absolutorium.

Nadszedł czas na uroczysty moment spotkania. Na centralnym miejscu zebrali się najmłodsi Kaphornowcy. Tym razem jedna Siostra i piętnastu Braci złożyło ślubowanie:

My, Członkowie Bractwa Kaphornowców,

przywołując pamięć wszystkich żeglarzy,

zarówno tych, którzy opłynęli przylądek Horn jak i tych,

którzy ulegli przemocy jego groźnych wód i znaleźli grób w głębinach Cieśniny Drake’a,

przyjmujemy za obowiązujący nas statut Bractwa i ślubujemy

strzec honoru polskiego żeglarza,

godności biało-czerwonej bandery

i służyć naszym doświadczeniem, radą i pomocą żeglarzom,

którzy tego będą potrzebowali.

Każdy otrzymał żółtą chustę symbol przynależności i tytuł Albatrosa Hornu. Ceremoniału zakładania chust dokonali: admirałowie Czesław Dyrcz i Marek Brągoszewski, Maciej Leśny Fokmaszt, Cezary Bartosiewicz były Grotmaszt.

W Bractwie Kaphornowców obowiązują trzy kolory chust. Żółta przyznawana jest każdemu, kto dotarł na Przylądek Nieprzejednany i złożył ślubowanie. Czerwona dla tych żeglarzy którzy byli tam przynajmniej dwukrotnie, przy czym długość jednego z rejsów nie może być krótszy niż 1852 mile morskie. Błękitną chustę noszą Członkowie Honorowi oraz byli Grotmasztowie. Tym razem czerwone chusty otrzymało pięciu Albatrosów Hornu: Piotr Kukliński, Marek Kurkierewicz, Janusz Nowak, Marek Padjas, Jacek Sobuś.

Głos zabrał Prezes Bogusław Witkowski, który nawiązał do przyszłorocznych obchodów stulecia Polskiego Związku Żeglarskiego, znaczenia i miejsca Bractwa w ich przebiegu. Razem z Jarosławem Kuklińskim przekazali na ręce Grotmaszta biało – czerwoną banderę ze znakiem PZŻ, aby powiewała na jachtach, tam na Przylądku Horn.

Po tej pięknej ceremonii nastąpił czas wyborów. Na kolejną kadencję 2023 – 2027 Grotmasztem Bractwa Kaphornowców wybrany został kapitan jachtowy Marek Padjas. W swoim wystąpieniu powiedział, że od chwili powołania Bractwa, w polskie kroniki żeglarskie wpisało się swoim wyczynem czterdzieści polskich jachtów. Pierwsze powojenne to ,,Polonez”, ,,Euros”, ,,Konstanty Maciejewicz”, ,,Otago”, ,,Copernicus”. Czas wpisywał dalsze jachtowe imiona ku pamięci przyszłych żeglarzy. Wraz z tym pierwszym ,,Darem Pomorza” i jego 97 osobową załogą, mamy już ponad półtora tysiąca kaphornowców, ludzi związanych wspólnym przeżyciem i braterską solidarnością.

Z okazji 50 – lecia zamierzamy przedstawić społeczeństwu, szerzej niż było to robione dotychczas znaczenie Bractwa – moralne i fizyczne – dla polskiego żeglarstwa, dla jego rozkwitających wciąż nowymi owocami tradycji. Pielęgnowanie tradycji morskich jest przecież przesłanką istnienia Bractwa. Nawiązał do bardzo ścisłych kontaktów z Narodowym Muzeum Morskim, miejscem gdzie gromadzone są wspaniałe pamiątki, dowody chwały polskich żagli.

Okrążenie pod żaglami Hornu jest marzeniem wielu młodych ludzi, jest wyzwaniem, któremu trudno się oprzeć. Pierwsza edycja konkursu ,,Kurs na Horn” zakończyła się sukcesem, druga zmierza do półmetka. Setki zapaleńców z różnych miejsc Polski halsuje aby dotrzeć w to magiczne miejsce.

Na temat żeglugi wokół Hornu powstała bogata literatura światowa, na rocznicę planowane jest wydanie trzeciej edycji książki ,,Pokłon Hornowi”. Będzie ono dziełem Sióstr i Braci zdobywców żeglarskiego Mount Everestu.

Pamięć o tych co na wiecznej wachcie. W Basenie Generała Zaruskiego odsłonięta zostanie tablica poświęcona założycielom Bractwa: Tadeuszowi Jabłońskiemu, Zenonowi Gralakowi i Kazimierzowi Kołodziejowi.

Jednym z celów, który przyświecał powstaniu bractwa w dniu 17 lipca 1974 roku było utrzymanie więzów przyjaźni i koleżeńskich kontaktów pomiędzy ludźmi, których łączy umiłowanie morza i przeżycie wielkiej przygody jaką było okrążenie pod żaglami tej dalekiej i groźnej skały. Nie na darmo nazywają się Siostrami i Braćmi.

Na koniec zaapelował: ,,Przed nami wielkie wyzwania, ale i czas świąteczny, czas jubileuszowych dni – ujawnijmy dla siebie przede wszystkim serdeczność, radość ze spotkania, braterskość. Cieszmy się.

Pokłon Hornowi!”

zdjęcia Cezary Spigarski

Maciek Sodkiewicz zdobył tytuł Żeglarza Roku 2022 Magazynu „Wiatr” w dziesiątej edycji internetowego plebiscytu

Maciek Sodkiewicz, nominowany za organizację arktycznej wyprawy na niedostępną Zatokę Hudsona, głosami czytelników zdobył tytuł Żeglarza Roku 2022 Magazynu „Wiatr”. Maciek uzyskał ponad 81 proc. głosów. Kolejne miejsca w plebiscytowym rankingu zajęli: Agata Barwińska (ubiegłoroczna triumfatorka), Maciek Rutkowski i Maja Dziarnowska. Dziękujemy czytelnikom, którzy oddali głosy na swoich faworytów, a wszystkim nominowanym żeglarzom raz jeszcze gratulujemy wspaniałych sukcesów.

Po kilku latach przygotowań Maciek Sodkiewicz wyruszył wraz z załogą jachtu „Inatiz” na trudno dostępną Zatokę Hudsona leżącą w kanadyjskiej Arktyce. Ten olbrzymi akwen, o powierzchni 800 tys. kilometrów kwadratowych, a wraz z przyległymi cieśninami o powierzchni 1 200 tys. kilometrów kwadratowych, jest jedną z największych zatok na świecie. Wody akwenu przez dziewięć miesięcy roku są skute lodem. Nie ma tam dróg, portów, rybołówstwa, pełnego pokrycia mapami morskimi, infrastruktury turystycznej, sklepów i dużych skupisk ludzkich. Największą osadę (miasteczko Churchill) zamieszkuje zaledwie 800 mieszkańców. Pokrywa lodowa wytapia się bardzo późno, a okno pogodowe pozwalające na żeglowanie trwa niezwykle krótko. W to niedostępne miejsce dopłynęło dotąd zaledwie kilka jachtów (w tym polska „Zjawa IV”). Wyprawa „Lodowe Krainy 2022: Hudson Bay Expedition” trwała niemal pół roku. Od portu Nuuk na Grenlandii uczestnicy pokonali 4 tys. mil morskich. Maciek Sodkiewicz pływa w regiony polarne od 2005 roku. Żeglował do Norwegii, wokół Hornu, na Antarktydę, Alaskę, Spitsbergen, wschodnie i zachodnie wybrzeża Grenlandii oraz w obszary Arktyki rosyjskiej. W 2015 roku dotarł na daleką północ do szerokości geograficznej 82037,018N.

https://magazynwiatr.pl/pdf/MagazynWiatr_01_2023.pdf

Maciek Sodkiewicz uhonorowany tytułem Tczewianin Roku 2022

„Za udowodnienie, że marzenia nie mają granic, a życie może być przygodą. Za promocję Tczewa na lądach i oceanach oraz dotarcie na północne krańce Zatoki Fox’a, gdzie nigdy wcześniej nie powiewała Polska bandera.”

– te bardzo miłe słowa znalazły się w uzasadnieniu nagrody Tczewian Roku 2022, którą miałem przyjemność odebrać kilka dni temu z rąk prezydenta Miasta Tczewa – Mirosław Pobłocki . To bardzo miła niespodzianka. Chciałem ogromnie podziękować Panu Prezydentowi za docenienie mojej małej pasji podróżniczej. Jestem dumny, że mogę reprezentować swoje rodzinne Miasto Tczew . To tu rodzą się pomysły każdej kolejnej wyprawy i z radością wracam z morza do rodzinnego domu.

 

 

 

 

 

Drogie Siostry i Bracia Kaphornowcy!

Niech te Święta Bożego Narodzenia przyniosą Wam i Waszym Rodzinom wiele radości ze wspólnie spędzonego czasu, rodzinnej atmosfery, dużo radości i tyle optymizmu aby wystarczyło go na cały zbliżający się rok i wiele następnych.

Niech żeglarska pamięć o wspólnych przeżyciach nie tylko na Przylądku Nieprzejednanym trwa jak najdłużej.

Życzymy Wam, abyście to Boże Narodzenie spędzili w ciepłej, rodzinnej atmosferze, pełnej miłości i wzajemnego zrozumienia.

Wesołych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku.

Marek Padjas – Grotmaszt

Kapituła Bractwa Kaphornowców

,,Ach te szalone lata 60…” wystawa absolwentów Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni

katalog wystawy – w aktualnościach

40. rocznica podniesienia bandery

Rocznica podniesienia bandery jest szczególnym świętem dla załogi każdego okrętu. Z tej okazji, w piątek 23 listopada, w Porcie Wojennym w Gdyni odbyła się uroczystość 40. rocznicy podniesienia bandery na okrętach ORP Arctowski, ORP Heweliusz i ORP Iskra.

Zgodnie z marynarską tradycją, punktualnie o godzinie 08:00 odbyło się uroczyste podniesienie bandery, a następnie odczytanie rozkazu okolicznościowego. W okolicznościowej zbiórce, przed okrętem oprócz załóg okrętów uczestniczył dowódca Dywizjonu Zabezpieczenia Hydrograficznego kmdr Marek Czarnecki Jak co roku w tym dniu na okrętach odbyło się spotkanie marynarskich pokoleń, w którym uczestniczyli obecni i byli członkowie załóg okrętów hydrograficznych.

W Klubie Garnizonowym odbyła się uroczysta akademia podczas której odczytano rozkazy i decyzje przełożonych o awansach i odznaczeniach. Jubilaci odebrali okolicznościowe adresy i życzenia. Wszystkie trzy okręty odbywały rejsy w rejony podbiegunowe. Brały udział w ekspedycjach naukowo – badawczych na Antarktydę i Spitsbergen. Szczególnie utytułowana  jest ORP Iskra, która na przełomie 1995-1996 odbyła wokółziemski rejs, podczas którego załoga dotarła na Przylądek Horn. Okrętem dowodził kontradmirał Czesław Dyrcz (Grotmaszt Bractwa Kaphornowców w latach 2007-2014). Tym wyczynem uczestnicy rejsu stali się Albatrosami Hornu. Podczas służby załoga brała udział w wielu prestiżowych imprezach żeglarskich i regatach. Otrzymywała nagrody i wyróżnienia. Gratulacje i życzenia kolejnych udanych rejsów w imieniu Bractwa Kaphornowców złożył Grotmaszt kpt. jacht. Marek Padjas. Na zakończenie spotkania wystąpiła Orkiestra Reprezentacyjna Marynarki Wojennej oraz Zespół Wokalny Reling Klubu 3. Flotylli Okrętów.

 

Spotkanie na SM Dar Pomorza

Druga sobota listopada to tradycyjne spotkanie Bractwa Kaphornowców. Odbywa się ono na pokładzie najbardziej zasłużonego polskiego żaglowca SM Dar Pomorza. W minioną sobotę, dzień po Święcie Niepodległości do Gdyni przybyli członkowie stowarzyszenia. Nazywani są Albatrosami Hornu. Niektórzy przyjechali z miejsc bardzo odległych aby spotkać przyjaciół, kolegów i znajomych z żeglarskich szlaków. Na pokładzie rufowym białej fregaty zebrali się uczestnicy spotkania. Na komendę ,,Czas upłynął” na dzwonie okrętowym wybite zostały cztery szklanki, a proporzec Bractwa powędrował pod nok rei. Następnie wszyscy przeszli do pomieszczenia załogi, gdzie zaplanowano dalszą część spotkania. Otworzył je Grotmaszt kapitan jachtowy Marek Padjas. Po odegraniu sygnału Bractwa zebrani chwilą ciszy uczcili tych wszystkich, którzy w mijającym roku odeszli na wieczną wachtę. Legenda głosi, że dusze Braci i Sióstr, bo tak nazywają siebie członkowie stowarzyszenia wędrują w rejon Przylądka Nieprzejednanego, aby tam krążyć, zaklęte w ciałach albatrosów.

Na spotkanie przybyli zaproszeni goście. Elżbieta Sierżęga wiceprzewodnicząca Rady Miasta Gdyni, która w swoim wystąpieniu pogratulowała wszystkim zebranym zdobycia przysłowiowego żeglarskiego Mount Everestu. Przyznała, że sama również bardzo lubi żeglować i osobiście odbywała rejsy na żaglowcu Pogoria. Ta informacja spotkała się ze zrozumiałym aplauzem i propozycją rejsu na Horn. Tomasz Chamera prezes Polskiego Związku Żeglarskiego podkreślił, że za dwa lata polskie żeglarstwo będzie obchodzić swoje 100. lecie. Z całą pewnością kaphornowcy znajdą tam swoje miejsce. Mówił o planach na kolejne lata i życzył kolejnych udanych wypraw. Na spotkanie przybyli również Janusz Marek Taber sekretarz Generalny PZŻ, komandor YKP, przedstawiciele YKP, kpt. ż.w. Andrzej Królikowski prezes LMiR, przewodniczący Stowarzyszenia Kapitanów Żeglugi Wielkiej. W imieniu Komendanta Rektora Akademii Marynarki Wojennej wystąpił komandor Wojciech Mundt. Aleksander Gosk Przyjaciel BK reprezentował Muzeum Marynarki Wojennej. Nie zabrakło Członków Honorowych i Przyjaciół Bractwa. Obecne były znane żeglarki ( członkinie Bractwa) Joanna Pajkowska i Ewa Skut. Przybyła też liczna grupa miłośników żeglarstwa.

Po oficjalnych wystąpieniach dla zebranych zaśpiewał i zagrał Leszek Żukrowski. Jak sam zapowiedział dzisiejsze spotkanie ,,okrasi” polskimi pieśniami i piosenkami żeglarskimi. Rozpoczął je od znanego wszystkim przedwojennego utworu ,,Bosman”.

Nadszedł czas na honory. Uchwałę o nadaniu tytułu ,,Członka Honorowego Bractwa Kaphornowców” odczytał Bezanmaszt Maciej Leśny. Tę godność otrzymał Edward Zimmermann. Był członkiem załogi SY Gedania, która 8 lutego 1976 roku minęła trawers Przylądka Nieprzejednanego. Żółtą chustę noszoną do tej pory zamienił na błękitną – znak, że przystąpił do grona Najznamienitszych Żeglarzy. Zamiany chust dokonał Fokmaszt Marek Brągoszewski. Laudację wygłosił Władysław Cebula szkoleniowiec i wychowawca młodych żeglarzy, zasiadający od 1972 r. w zarządzie JK Stoczni Gdańskiej.

Tytuły Przyjaciela Bractwa w tym roku otrzymali: kapitan żeglugi wielkiej dr Andrzej Królikowski. Wieloletni prezes Ligi Morskiej i Rzecznej, przewodniczący Stowarzyszenia Kapitanów Żeglugi Wielkiej. Jako kapitan statku Pomorze zajmującego się połowami w rejonie Falklandów wielokrotnie udzielał wsparcia załogom polskich jachtów płynących na Horn. W ubiegłym roku Bractwo i Liga podpisały porozumienie w propagowaniu działań na rzecz Polski Morskiej. Aktualnie rozpoczęła się druga edycja Konkursu ,,Kurs na Horn”. Laureat weźmie udział w rejsie żeglarskim, którego celem będzie dotarcie w to magiczne miejsce. Oba stowarzyszenia pragną aktywować jak największe rzesze dzieci i młodzieży w zainteresowaniach żeglarstwem.

Taki sam tytuł otrzymał redaktor Waldemar Heflich, jeden z niewielu w Polsce, a może i na świecie który tak dobrze znają żeglarstwo. Twórca ,,Nowych Żagli”. Przez wiele lat redaktor naczelny ,, Żagli”. Jak sam stwierdził komentował dyscypliny żeglarskie na dziewięciu olimpiadach i ma nadzieję na dziesiątą w Paryżu. Życzył kolejnych wypraw na południowe krańce Ziemi.

Ta część zakończyła się kolejnym występem artystycznym Leszka Żukrowskiego.

W tym roku obchodzimy 100. rocznicę utworzenia wojskowego szkolnictwa morskiego. Z tej okazji odbyło się szereg imprez, konferencji i spotkań. Wielu członków Bractwa to marynarze floty wojennej. Wśród nich jest załoga ORP Iskra, która 27 listopada 1995 roku o godzinie 10.33 pod dowództwem admirała Czesława Dyrcza (byłego Grotmaszta) w rejsie dookoła świata dotarła na Przylądek Horn. Historię, a przede wszystkim dzień dzisiejszy uczelni zaprezentował komandor Wojciech Mundt członek Bractwa Kaphornowców. W swojej prezentacji wrócił do czasów przedwojennych kiedy to tworzono zalążki szkolnictwa morskiego. Wspomniał o okresie okupacji gdzie szkoła przeniesiona została do Wielkiej Brytanii. Ostatnie lata to najszybszy rozwój. W oksywskiej Alma Mater naukę pobierają studenci wojskowi, cywilni i zagraniczni. Powstały nowe obiekty: biblioteka, pływalnia, kompleks sportowy. Pracownie edukacyjne wyposażone są w najnowsze symulatory niezbędne do prowadzenia zajęć zgodnie z wymogami międzynarodowymi. Te informacje pozwalają na optymistyczne nadzieje dla naszego morskiego rodzaju sił zbrojnych.

Po tym wystąpieniu kolejna porcja śpiewu i muzyki. Tym razem uczestnicy spotkania wprowadzeni zostali w nastrój sztormów. A to za sprawą kompozycji Krzysztofa Klenczona 10 w skali Beuforta.

Kolejnym mówcą był kapitan Maciej Sodkiewicz, który tydzień temu zacumował w Przystani Cesarskiej w Gdańsku. Rejs trwał prawie sześć miesięcy. Wyprawa odbyła się na pokładzie jachtu Inatiz (bandera polska). Brało w niej udział 72. żeglarzy. Podzielona została na dziewięć etapów. Jacht przepłynął 11 000 Mm. Armatorem jachtu jest Ewa Banaszek, która oprócz żeglugi zarządzała zespołem brzegowym. Dowodzona przez kapitana Macieja Sodkiewicza grupa spełniła jedno ze swoich marzeń, docierając do niedostępnych zakątków Kanady, czyli rzadko odwiedzanych przez żeglarzy zatoki Hudsona i basenu Foxe’a. W tym ostatnim rejonie biało czerwona bandera pojawiła się po raz pierwszy.  Dopłynęli do samego jego końca, odwiedzając dwie najbardziej odizolowane osady – Sanirajaq i Igloolik. Mieszkańcy Sanirajaq twierdzą, że jachtów żaglowych wcześniej nie widzieli, a w Igloolik wcześniej w całej historii były może cztery. Wystąpienie wzbogacone zostało pięknymi zdjęciami i filmami z miejsc do których docierali żeglarze.

W wolnych głosach swoje krótkie wspomnienia z rejsów na s/y Gedania i s/y Otago zawarł Władysław Cebula podkreślając, że w tamtych czasach organizacja takich rejsów była niezwykle trudna. Nie tylko z powodów logistycznych, ale przede wszystkim administracyjnych.

Dalszy ciąg spotkania odbywał się przy tradycyjnym kaphornowskim poczęstunku.

Całemu spotkaniu spokojnie przysłuchiwała się kotka Balbina.

Grotmaszt Marek Padjas w pożegnalnym słowie zaprosił wszystkich na wiosenne spotkanie Bractwa Kaphornowców, które zawsze odbywa się w pierwszy piątek marca podczas Gali Rejs Roku.

Powitanie jachtu Inatiz i jego załogi

Dobiegł końca kolejny projekt Macieja Sodkiewicza – Lodowe Krainy 2022: Hudson Bay expedition. W sobotę 5 listopada o godzinie 12.00 jacht „Inatiz” uroczyście zacumował przy nabrzeżu Przystani Cesarskiej w Gdańsku. 

Rozpoczęta 25 maja wyprawa Lodowe Krainy 2022: Hudson Bay expedition była kolejnym przedsięwzięciem zorganizowanym przez Macieja Sodkiewicza i skupionej

wokół niego grupy polarnych żeglarzy. Wcześniej ekipa dotarła m.in. na Spitsbergen, Grenlandię, Alaskę i Antarktydę. W tym roku postawiła sobie za cel odkrywanie kanadyjskiej Arktyki. Teraz, po ponad 5 miesiącach rejsu, jacht „Inatiz” z polskimi żeglarzami dotarł do Gdańska.

Grotmaszt Bractwa Kaphornowców objął Honorowym Patronatem to niezwykle trudne i śmiałe przedsięwzięcie. Żeglarzy witali przyjaciele, znajomi, przedstawiciele władzi organizacji żeglarskich. Wśród zebranych kpt. Marek Padjas.

– Wracamy w rewelacyjnych humorach, ponieważ udało się spełnić wielkie marzenie – tłumaczy Maciej Sodkiewicz. – Jesteśmy szczęśliwi przede wszystkim dlatego, że projekt się udał, co nie było oczywiste. Kiedy wypływaliśmy z Polski te wody były jeszcze zamknięte z powodu COVID-19, więc istniało ryzyko, że nas w ogóle nie wpuszczą do Kanady. Było to bardzo problematyczne, ponieważ oni zamknęli placówki graniczne, nie mieli tam urzędników i musieli robić dla nas specjalną procedurę. Ale się udało i zostaliśmy pierwszą jednostką żaglową obcej bandery, której pozwolili wpłynąć na wody Arktyki kanadyjskiej od początku pandemii.

Celem projektu Lodowe Krainy 2022: Hudson Bay expedition była zatoka Hudsona i basen Foxe’a. Są to tereny, na które rzadko zapuszczają się żeglarze. Szacuje się, że w ciągu ostatnich 40 lat na zatokę Hudsona wpłynęło mniej niż 10 jachtów żaglowych, w tym jeden polski – „Zjawa IV”.

– W basenie Foxe’a nigdy nie było zaś polskiej bandery – dodaje Sodkiewicz. – Dopłynęliśmy do samego jego końca, odwiedzając dwie najbardziej odizolowane osady – Sanirajaq i Igloolik. Mieszkańcy Sanirajaq twierdzą, że jachtów żaglowych wcześniej nie widzieli, a w Igloolik wcześniej w całej historii były może cztery.

Łącznie na tych akwenach załoga jachtu „Inatiz” spędziła 9 tygodni, przepłynęła 4000 Mm i odwiedziła 10 osad oraz port Churchill.

– Płynęliśmy tam jako podróżnicy, czyli z otwartą głową i wizją, że im więcej się uda, tym lepiej – opowiada kapitan jachtu. – Mieliśmy bardzo różne warianty trasy, bo jednak pomimo doświadczenia i bardzo mocnego zespołu, podchodzimy do żywiołu bardzo poważnie. Była więc wersja a, b, c, d, e, f… Tu popłyniemy jak lód puści, tam jak nie puści. Było to uzasadnione, ponieważ w północnej części basenu Foxe’a stary, zeszłoroczny lód spotkaliśmy jeszcze 1 września.

Cała wyprawa była też bardzo złożona pod względem logistycznym. Została podzielona na dziewięć etapów, wzięło w niej udział łącznie 72 żeglarzy, a jacht pokonał łącznie ponad 11 000 Mm.

Serdecznie zapraszamy na Jesienne spotkanie Bractwa Kaphornowców 12.11.2022 godzina 15.45 na pokładzie SM Dar Pomorza

Powitanie jachtu Inatiz i jego załogi

W sobotę 5 listopada 2022 do gdańskiej Przystani Cesarskiej powróci jacht Inatiz, wracający z wyprawy żeglarskiej Lodowe Krainy 2022 – Hudson Bay Expedition na wody kanadyjskiej Zatoki Hudsona, którą Bractwo Kaphorowców objęło swoim patronatem honorowym.

W trakcie wyprawy jacht dotarł aż po północne krańce Zatoki Foxe’a i żeglował po arktycznych wodach, gdzie dotąd nigdy nie powiewała polska bandera. Jednak najwięcej wspomnień i emocji budziło odwiedzenie 10 osad inuickich i możliwość poznania fascynującej kultury rdzennych mieszkańców Arktyki.

Ciesząc się osiągnięciami wyprawy, jej organizatorzy i uczestnicy postanowili wspólnie powitać Inatiz, która po prawie pół roku powróci do

macierzystego portu i zorganizowali kameralną uroczystość z tej okazji, na którą bardzo chcieliby zaprosić wszystkich miłośników żeglarstwa.

Powitanie jachtu odbędzie się 5 listopada 2022 o godzinie 12:00. Planujemy, że jacht wraz z załoga ostatniego etapu krótko po tej godzinie wpłynie do Przystani Cesarskiej, mieszczącej się w Gdańsku przy ul. Dokowej 1.

Po zacumowaniu będziemy chcieli zaprosić Szanownych Gości i przyjaciół wyprawy do pobliskiego namiotu, gdzie na gorąco lider wyprawy, kapitan Maciek Sodkiewicz podsumuje całe przedsięwzięcie, a uczestnicy wszystkich 9 etapów podzielą się wrażeniami z żeglugi. Postaramy się, by opowieściom towarzyszyły krótkie pokazy zdjęć, żeglarska muzyka na żywo  i skromny poczęstunek.

8 października 2022 roku o godzinie 11.00 w Alei Żeglarstwa Polskiego w Gdyni odbędzie się uroczystość odsłonięcia tablicy Krystyny Chojnowskiej – Liskiewicz

Program:

wprowadzenie

wystąpienie przedstawiciela Urzędu Miasta Gdyni

wystąpienie przedstawiciela Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego

wystąpienie prezesa Pomorskiego Związku Żeglarskiego Bogusława Witkowskiego

odsłonięcie tablicy

poświęcenie tablicy

złożenie kwiatów

wystąpienia okolicznościowe

zakończenie

 

Wyprawa kapitana Macieja Sodkiewicza pod Patronatem Honorowym Grotmaszta Bractwa Kaphornowców

Relacje z poszczególnych etapów wyprawy w zakładce ,,Aktualności”

Wielcy żeglarze uhonorowani. Kolejny raz przyznano Nagrody im. Leszka Wiktorowicza

Nagroda im. Kapitana Leszka Wiktorowicza trafia do ludzi morza, którzy wyróżniają się prekursorskimi osiągnięciami oraz kształtują żeglarską świadomość kolejnych pokoleń. W tym roku nagrodę główną otrzymał kpt. Ziemowit Barański. Organizuje on rejsy szkoleniowe, podczas których uczy młodych ludzi nawigacji tradycyjnymi narzędziami i metodami. Kapituła przyznała też nagrodę specjalną. Powędrowała do kpt. Waldemara Mieczkowskiego. Doceniono go za poprowadzenie jubileuszowego rejsu „Zawiszy Czarnego”. Uroczystość wręczenia żeglarskich laurów odbyła się w Muzeum Miasta Gdyni.

Wręczenie nagród odbyło się w poniedziałek, 25 kwietnia w Muzeum Miasta Gdyni. Uroczystą galę otworzył prezydent Wojciech Szczurek.

 

– Morze jest prawdziwą szkołą charakterów, pielęgnuje najpiękniejsze cnoty, buduje niezwykłe postaci. Takich ludzi honorujemy Nagrodą im. Kapitana Leszka Wiktorowicza. Za nami już 11 edycji, ale jestem spokojny, że wspaniałych kandydatur nie zabraknie również w kolejnych latach – podkreślił Wojciech Szczurek, prezydent Gdyni.

O tym, kto otrzyma żeglarski laur, zdecydowała kapituła w składzie: Mariusz Wiktorowicz – syn kapitana Wiktorowicza i przewodniczący kapituły, Marek Łucyk – wiceprezydent Gdyni ds. rozwoju, Joanna Zielińska – przewodnicząca Rady Miasta Gdyni, Marek Padjas i Marek Brągoszewski z Bractwa Kaphornowców oraz Waldemar Heflich – Press Club Polska, zastępca redaktora naczelnego portalu nowezagle.pl. Tegorocznym laureatem Nagrody im. kpt. Leszka Wiktorowicza został kpt. Ziemowit Barański.

– Żeglarstwa nie da się nauczyć w mgnieniu oka albo z książki. Tę wiedzę można posiąść tylko w jeden sposób – będąc latami na pokładzie. Kapitan Ziemowit Barański odwiedził prawie 200 portów, a także dwukrotnie pokonał przylądek Horn – mówił w laudacji kpt. Marek Padjas z Bractwa Kaphornowców.

Kapitana Ziemowita Barańskiego uhonorowano za organizację rejsów szkoleniowych, podczas których uczy młodzież nawigacji tradycyjnymi narzędziami i metodami. Członkowie kapituły docenili też trwanie kpt. Barańskiego na żeglarskiej wachcie, a także to, że angażuje się on w wychowywanie pokoleń żeglarzy w duchu miłości do biało-czerwonej bandery. To również wieloletni kapitan żaglowców STS „Fryderyk Chopin”, STS „Zawisza Czarny”, STS „Pogoria” czy SY „Kapitan Borchardt”. Kapitan Barański kocha morze i wszystko, co z nim związane. Całe swoje życie poświecił żaglowcom i młodzieży.

– W 1998 roku szykowałem się do wyjścia w rejs żaglowcem „Fryderyk Chopin”. Spotkaliśmy się wówczas z kapitanem Wiktorowiczem, który zapytał, czy się boję. Odpowiedziałem, że trochę się boję, ale przecież trzeba pływać i szkolić młodzież. „Masz rację” – odparł i życzył powodzenia – mówił kpt. Ziemowit Barański, laureat Nagrody im. kpt. Leszka Wiktorowicza.

 

Po raz siódmy kapituła przyznała też nagrodę specjalną. Otrzymał ją kpt. Waldemar Mieczkowski, który zorganizował i poprowadził jubileuszowy rejs „Zawiszy Czarnego”. Tym samym zaakcentował, jak ważną rolę w polskim żeglarstwie i wychowaniu morskim młodzieży odgrywa ten harcerski żaglowiec.

– Pandemiczne lata były trudne dla żeglarstwa, ale to nie oznacza, że nie żeglowano. Odbył się m.in. jubileuszowy rejs „Zawiszy Czarnego” pod dowództwem laureata nagrody specjalnej. Waldemar Mieczkowski jest nie tylko świetnym żeglarzem, doświadczonym kapitanem i wychowawcą młodzieży, ale także wspaniałym artystą, laureatem wielu żeglarskich festiwali – mówiła o nagrodzonym Joanna Zielińska, przewodnicząca Rady Miasta Gdyni i członkini kapituły.

 

Kapituła doceniła również wieloletnie działania kpt. Mieczkowskiego na rzecz wychowania morskiego młodzieży i upowszechniania świadomości morskiej. W imieniu laureata nagrodę odebrała żona – Lucyna Mieczkowska.

– Kapitanowie Wiktorowicz i Barański są dla niego niedoścignionymi wzorami. Podziwia ich nie tylko za profesjonalizm, ale także za odrobinę szaleństwa, które jednak nigdy nie zdominowało odpowiedzialności. Swoją nagrodę zadedykował wszystkim współpracownikom, wolontariuszom i całej zawiszackiej rodzinie – powiedziała Lucyna Mieczkowska.

Zebrani w Muzeum Miasta Gdyni uczcili minutą ciszy pamięć trojga wybitnych ludzi morza związanych z nagrodą, którzy w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy odeszli na wieczną wachtę: Bohdana Sienkiewicza, dziennikarza i publicystę morskiego, Miry Urbaniak, dziennikarki i byłej prezes Radia Gdańsk oraz Janusza Zbierajewskiego, animatora rejsów z niewidomymi pod nazwą „Zobaczyć Morze”.

https://gdansk.tvp.pl/59821613/przyznano-nagrody-im-kapitana-wiktorowicza

 

zdjęcia: K.Mystkowski, A. Rębas, A.Gojke

Wywiad Kingi Sawickiej laureatki konkursu ,,Kurs na Horn”

 

Drogie Siostry, Drodzy Bracia Kaphornowcy

Od półtora roku trwa walka ze światową pandemią Covid-19. Obecna, choć budzi wiele obaw, nie jest najgorszą, jaka przydarzyła się w historii. Ludzkość nieustannie boryka się z rozprzestrzeniającymi się chorobami. Czasy globalizacji, gdy podróże są łatwiejsze niż kiedykolwiek wcześniej, sprzyjają migracji wirusów na nowe kontynenty i rozwojowi pandemii. Na Przylądek Nieprzejednany nie dociera tak wielu żeglarzy. Ta sytuacja odbija się i na działalności organizacji i stowarzyszeń. W marcu planowaliśmy kolejne nasze spotkanie, połączone z Galą Rejs Roku. Ostatnie informacje o wzroście zachorowań oraz opinie specjalistów zmusiły nas do podjęcia decyzji o jego odwołaniu.

Drogie Siostry, Drodzy Bracia Kaphornowcy,

Uchwałą Kapituły Bractwa Kaphornoców doroczne wiosenne spotkanie Bractwa Kaphornowców organizowane w rocznicę pierwszego przejścia trawersu Przylądka Horn przez statek Dar Pomorza zostaje odwołane.

Sprawozdanie Grotmaszta Bractwa Kaphornowców za okres od 05.03.2021 do 04.03.2022 zostanie zamieszczone na stronie Bractwa Kaphornowców.

 

 

Odszedł kapitan Waldemar Waszczyk

10 stycznia w godzinach porannych przeżywszy lat 76, odszedł na wieczną wachtę kpt. Waldemar Waszczyk – Albatros Hornu.

Kapitan jachtowy, po morzu pływał od 1964 r.; zabiegał, aby żeglarze na jego pokładzie pokonali strach przed żywiołem morskim oraz poznawali zwyczaje i tradycje morskie.

Członek Sail Training Association Poland, Jacht Klubu Marynarki Wojennej Kotwica, Bractwa Kaphornowców oraz Bractwa Okrętów Podwodnych.

Za poprowadzenie wyprawy żeglarskiej do przylądka Horn i na Antarktykę został wyróżniony III Nagrodą Honorową TVP S.A. Rejs Roku 2008. ,,17 stycznia 2008 roku o godzinie 04.28 czasu lokalnego (06.28 UTC) na prawym trawersie załoga jachtu Bona Terra dowodzonego przez kapitana Waldemara Waszczyka w odległości 8 kabli minęła latarnię Cabo De Hornos. Opłynięcie Przylądka Horn załoga celebrowała zgodnie z tradycją morską, kapitan wręczył swoją żeglarską czapkę , z którą przepłynął wiele tysięcy mil po morzach i oceanach, pierwszemu oficerowi. Ten wyrzucił ją za burtę nawietrzną ofiarując Neptunowi”.

Był dobrym, spokojnym człowiekiem – jak wspominają go bliscy. Opanowanym i życzliwym. Wychował wielu kapitanów – jachtowych, marynarki handlowej i wojennej.

W sobotę 29 stycznia 2022 roku o godzinie 13, w wojskowej asyście honorowej Marynarki Wojennej, sprzed kaplicy cmentarnej przy ulicy Witomińskiej 76 wyruszy kondukt żałobny do miejsca pochówku w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni Witominie.

R.I.P.

 

 

 

 

Święta Bożego Narodzenia to piękna tradycja

czas radości, miłości i pojednania.

Niech te Święta będą spokojne,

wolne od codziennego pośpiechu i niepokoju.

 

Życzymy wszystkim Siostrom i Braciom,

Waszym Rodzinom i Przyjaciołom szczęścia, pogody ducha,

spełnienia marzeń oraz wspólnie spędzonego czasu,

który wypełni nasze serca

pokojem wzajemną życzliwością.

 

Niech Nowy Rok 2022 przyniesie wszystkim to,

co najcenniejsze:

zdrowie, szczęście, miłość najbliższych,

radość i ufność w dobrą przyszłość

dla nas i naszych rodzin.

 

Marek Padjas

Grotmaszt

 

Kapituła Bractwa Kaphonowców

 

 

 

Pamiętamy

List Tomasza Chamery – Prezesa Polskiego Związku Żeglarskiego

Na wieczną wachtę odeszła Mira Urbaniak – Ambasador Bractwa Kaphornowców

W Trójmieście znalazła się w gronie laureatów ,,Homo Popularis 1992” – dziesięciu najpopularniejszych postaci Wybrzeża, szczecińskie media przyznały jej tytuł ,,Szczupak 2008” – za popularyzację morskiego Szczecina. W Gdyni często spotyka się z opinią, że jest zbyt szczecińska, w Szczecinie – że jest zbyt gdyńska. Ona sama za najważniejsze w życiu uważała zachowanie wolności i niezależności osobistej oraz zawodowej. Taką wolność dają tylko bezkresne morza i oceany, dlatego denerwował ją widok drugiego brzegu.

Znana ze swoich niekonwencjonalnych pomysłów, na co dzień angażowała się w przedsięwzięcia służące budowaniu morskiego atutu z faktu, że jesteśmy i żyjemy nad morzem. Była także pomysłodawczynią nazwania ,,Mesą Kapitańską” jednego z pomieszczeń odbudowywanej teraz Starej Rzeźni, a ,,Zaułkiem Kapitańskim” mini-uliczki w Szczecinie.
Choć z wykształcenia jest magistrem inżynierem elektrotechnikiem okrętowym i ukończyła drugi fakultet – z zakresu handlu zagranicznego, sama siebie przedstawia jako żeglarza, dziennikarza i polarnika.

Jako żeglarza nie interesowały ją zbytnio pływania na niewielkich jachtach, lecz przede wszystkim dalekie rejsy, najlepiej na żaglowcach, stwarzających właściwe warunki wychowawcze i edukacyjne dla wieloosobowych załóg. Sama uczestniczyła w rejsie ,,Daru Młodzieży” na Wyspy Kanaryjskie, na ,,Zawiszy Czarnym” w etapie dookoła świata oraz po Wielkich Jeziorach Amerykańskich, na ORP ,,Iskra w regatach Columbus ‘92”, na STS ,,Fryderyk Chopin” w półrocznym rejsie ,,karaibskim” w charakterze nauczyciela w ,,Szkole pod Żaglami”. Uczestniczyła także w trzech wyprawach na Spitzbergen, a pod żaglami okrążyła Horn i dotarła nawet na Antarktykę.

Z dziennikarstwem zetknęła się jeszcze podczas studiów w Gdańsku, angażując się w działalność Studenckiej Agencji Radiowej. Później, po dwuletnim epizodzie pracy w Biurze Projektowym Przemysłu Okrętowego w Gdańsku, w roku 1977 zdecydowała się na podjęcie pracy dziennikarskiej w rozgłośni radiowej w Gdańsku. Wysłana przez redakcję z rybakami ,,Dalmoru” do Peru, młoda dziennikarka zaskoczyła ich informacją, że to ona niedawno projektowała wciągarkę trałową na statki rybackie… Z pracy w radio, gdzie oczywiście zajmowała się głównie tematyką morską, zrezygnowała w czasie stanu wojennego. Później była praca w Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży.

W roku 1991 została redaktorem naczelnym Radia Gdańsk. To właśnie za kierowanie rozgłośnią radiową, a w szczególności za takie pomysły jak stworzenie całodobowego programu rozgłośni, nocnego programu radiowego na pokładzie żaglowca i opracowanie projektu promocji gdyńskiego finału The Cutty Sark Tall Ships Race 1992, otrzymała wspomniany prestiżowy tytuł “Homo Popularis”, a od prezydenta Gdyni nagrodę za cykl programów z okazji 60-lecia miasta.

Kolejne lata, do roku 2004, to m.in. wyprawy na “Zawiszy Czarnym”, “Fryderyku Chopinie”, a na przełomie lat 2003 – 2004 kilkumiesięczna eskapada do Stanów na umówione, a niedoszłe do skutku, dalekie rejsy pod żaglami. Jej zawodowy i dziennikarski zawodowy życiorys wzbogacił się w o współpracę z TVP Gdańsk, ukierunkowanym na tematykę morską ogólnopolskim magazynem ,,Rejs” oraz o pracę w zespole przygotowującym gdyński zlot żaglowców The Cutty Sark Tall Ships Races ‘2003.

Jeszcze przed jej wyprawą na zachodnią półkulę oraz zlotem żaglowców, własnym sumptem wydała napisany przez siebie bogato ilustrowany bedeker pt. “Gdynia – żeglarska stolica Polski”. Książkę, określiła mianem przewodnika emocjonalnego, powstałego z gdyńskiej tradycji jej rodziny (ojciec był lotnikiem morskim i obrońcą Helu, krewni pilotami i marynarzami, a rodzina mamy przez Gdynię powróciła do Polski z amerykańskiej emigracji), ,,z fascynacji pionierami Polski morskiej, miłości do żaglowców, podziwu dla żeglarzy sportowych – wielu lat popularyzacji spraw morza”.
Choć urodziła się w Szczecinie, szczeciński rozdział jej aktywności rozpoczął się dopiero w roku 2004. W wyniku wygranego konkursu weszła w skład zespołu przygotowującego finał The Tall Ships Races 2007, a nawet została w nim zastępcą pełnomocnika prezydenta miasta. Całą swoją energię skierowała na promocje, projektowanie i praktyczne przygotowywanie zlotu żaglowców oraz poprzedzających i towarzyszących mu imprez. Była współautorką i prowadzącą uroczystość otwarcia pamiętnego szczecińskiego finału The Tall Ships Races 2013, a w lutym, pragnąc niezależnie realizować swoje kolejne projekty, powołała do działalności Stowarzyszenie Jacht Klub COŻ im. Kazimierza ,,Kuby” Jaworskiego. Wśród wielu celów działania tego stowarzyszenia na czoło wysuwa się dążenie do zbudowania żaglowca dla realizacji idei “sail training” – wychowania młodzieży na pokładach takich jednostek w rejsach morskich.

11 listopada 2015 zainicjowała akcję wspólnego śpiewania Hymnu do Bałtyku. Na akcję odpowiedziała ogromna rzesza miłośników od Sitzbergenu po Antarktydę i Nową Zelandię. Na początku 2021 roku ukazał się jej ,,Osobisty Poczet Ludzi Morza” – jako subiektywny wybór nieżyjących bohaterów Polski morskiej, od czasu zaślubin z morzem do współczesności.

Na blisko trzy lata (2009 – 2012) wyprowadziła się do Kołobrzegu, gdzie m.in. z powodzeniem zajmowała się organizacją koncertu poświęconego Januszowi Sikorskiemu, mającego miejsce podczas X Spotkań Polskich Miast Hanzeatyckich. Współpracowała również z “Gazetą Kołobrzeską”. W Kołobrzegu też zakończył się jej ziemski życiowy rejs.

Kapitan Marek Padjas Grotmaszt Bractwa kaphornowców uhonorowany Nagrodą Przyjaznego Brzegu

Uroczystość wręczenia nagród miała miejsce na scenie na Bulwarze Filadelfijskim w dniu 14 sierpnia 2021 r. podczas piątego Festiwalu Wisły, który stanowi największy w Polsce zlot tradycyjnych łodzi i statków rzecznych. Festiwal angażuje kolejne nadwiślańskie miejscowości, co wyróżnia jego specyfikę i unikalność. Podczas imprezy prezentowane są tradycyjne łodzie oraz statki wiślane, nadwiślańska kultura, tradycja i rzemiosło. Wśród laureatów XVII edycji Nagrody Przyjaznego Brzegu znalazł się kapitan Marek Padjas Grotmaszt bractwa Kaphornowców za nieszablonowe przedsięwzięcia realizowane na rzekach i oceanach. Nagrody wręczali: Andrzej Gordon, pomysłodawca konkursu, Wojciech Skóra, dyrektor Centrum Turystyki Wodnej PTTK, Janusz Marek Taber, sekretarz generalny Polskiego Związku Żeglarskiego.

Konkurs o Nagrodę Przyjaznego Brzegu organizowany jest przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze we współdziałaniu z Polskim Związkiem Żeglarskim i innymi partnerami pod Honorowym Patronatem Ministra Sportu i Turystyki.

Celem konkursu jest kształtowanie w społecznej świadomości wartości polskich wód i znaczenia właściwego zagospodarowania ich brzegów z myślą o wodniakach. Polega na honorowaniu osób fizycznych i prawnych, których koncepcje i działania najlepiej służą temu celowi. Oceniane są zarówno duże inwestycje wodne i nadwodne, w tym wspierane ze środków regionalnych, krajowych i międzynarodowych, jak i inwestycje małe, niezależnie od źródeł finansowania i form własności, a także przedsięwzięcia o charakterze niekomercyjnym i promocyjnym. Wspólnym mianownikiem tych podmiotów jest miłość do turystyki wodnej, poszanowanie przyrody, zrównoważony rozwój oraz działania na rzecz lokalnych społeczności.

Pożegnaliśmy Bohdana Sienkiewicza

Uroczystości pogrzebowe Bohdana Sienkiewicza, które rozpoczęły się 29 lipca 2021 roku o godzinie 12 na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni, zgromadziły władze i mieszkańców Gdyni, dziennikarzy, żeglarzy i przedstawicieli organizacji morskich. W ich imieniu zmarłego pożegnali przewodnicząca Rady Miasta Gdyni Joanna Zielińska, Marek Padjas, grotmaszt Bractwa Kaphornowców, Andrzej Królikowski, prezes Ligi Morskiej i Rzecznej, Tomasz Miegoń, dyrektor Muzeum Marynarki Wojennej oraz Bogusław Witkowski, prezes Pomorskiego Związku Żeglarskiego.

Zmarł Bohdan Sienkiewicz

Z smutkiem zawiadamiamy, że odszedł na wieczną wachtę nasz Brat Bohdan Sienkiewicz, niestrudzony popularyzator morza i żeglarstwa. Współtwórca i prowadzący legendarny program tv „Latający Holender”, na którym wychowały się całe pokolenia przyszłych ludzi morza. Dziennikarz, żeglarz, podróżnik, edukator, człowiek trwale wpisany w kulturę morską.

Bracie Bohdanie zawsze będziemy Cię pamiętać jako człowieka, który konsekwentnie pokazywał nam wszystkim, że sami jesteśmy sternikami naszego życia i że od naszych czynów, determinacji, ciężkiej pracy, serca i pasji, zależy każda sekunda radośnie przeżywanego życia.

Niech Ci latarnią na ostatniej wachcie będzie nasza pamięć i wspomnienia w żeglarskich tawernach.

,,Niechaj wiatry Ci sprzyjają na niebieskiej drodze,

Kiedy dotrzesz już na miejsce wypij nasze zdrowie.

Dzisiaj w smutku nas zostawiasz żeglarzu nasz bracie,

Niech zapowiedź rajskich spotkań stłumi ból po stracie.

Już Anioły szantę grają na Twe powitanie,

Święty Piotr swą koncertiną rozpoczyna granie.

W rejs samotny wyruszyłeś, Hilo to Twój cel,

Czekaj na nas przyjacielu, nasz czas przyjdzie też.

Gdy spotkamy się ponownie pod wieczności żaglem,

Smutek w radość przemienimy i ruszymy razem.”

Rodzinie, Bliskim i Przyjaciołom naszego Brata Bohdana wyrazy szczerego współczucia

w imieniu społeczności Bractwa Kaphornowców

składa

 

Marek Padjas

Grotmaszt

Bractwa Kaphornowców

 

Kapitan Tadeusz Natanek odebrał Nagrodę Grotmaszta Bractwa Kaphornowców

Otwarcie sezonu żeglarskiego to symboliczny ceremoniał organizowany w celu integracji środowiska wodniaków: żeglarzy, motorowodniaków, kajakarzy oraz wszystkich innych osób, którym bliskie jest morze i woda. Na stałe wpisało się już w kalendarz imprez Kołobrzegu. Marina Solna to doskonałe miejsce by je celebrować. Tegoroczny sezon żeglarski został otwarty 5 czerwca. Obecni byli parlamentariusze, przedstawiciele samorządów, władz administracyjnych, gospodarki morskiej, klubów żeglarskich, uczniowie Zespołu Szkół Morskich ze sztandarem, Zespołu Szkół im. Macieja Rataja z Gościna. To oni zaciągnęli warty na posterunkach honorowych, przy maszcie flagowym i pomniku ,,Kołobrzeskim Żeglarzom na Wiecznej Wachcie’’. Gabriela Antos prezes kołobrzeskiej Ligi Morskiej i Rzecznej w imieniu gospodarzy przywitała zebranych. Przypomniała, że w tym roku najstarszy kołobrzeski klub żeglarski JCM Joseph Conrad obchodzi 65. lecie powstania. Następnie głos zabrała Anna Mieczkowska prezydent Kołobrzegu. Podkreśliła, że Marina Solna jest znaczącym miejscem na żeglarskiej mapie nie tylko Polski ale i Morza Bałtyckiego. Do Kołobrzegu zawijają jachty z najdalszych zakątków świata. Ceremonię otwarcia sezonu przeprowadził komandor Marek Padjas – Grotmaszt Bractwa Kaphornowców. Po wybiciu szklanek do masztu flagowego podszedł poczet flagowy. Przy dźwiękach Mazurka Dąbrowskiego biało czerwona bandera powędrowała na top masztu. Po tym doniosłym momencie padły ,,sakramentalne” słowa ,, Sezon żeglarski 2021 uważam za otwarty”. Przyszedł czas na podziękowania i nagrody. Bractwo Kaphornowców to stowarzyszenie żeglarzy, którzy osiągnęli najwyższy stopień wtajemniczenia. Dotarli w to najbardziej magiczne miejsce, tzw. ,,Żeglarski Mount Everest – Przylądek Horn”. Po raz pierwszy w historii, nie w Gdańsku, ale w Kołobrzegu nagroda Grotmaszta Bractwa Kaphornowców powędrowała do kapitana Tadeusza Natanka. W minionym roku w czasie pandemii na katamaranie ,,Promyk” razem z rodzinną załogą pokonali trasę z Toronto do Europy. Musieli zmagać się nie tylko ze sztormami, ale przede wszystkim z nową sytuacją sanitarno – epidemiologiczną, ograniczeniami żeglugi, zamkniętymi portami.  Wyróżnieni otrzymali również kołobrzeskie pamiątki –  ,,Kronikę Kołobrzeską” autorstwa dr Hieronima Kroczyńskiego.

Ceremonia otwarcia sezonu żeglarskiego zakończyła się złożeniem wiązanek kwiatów przy Pomniku Kołobrzeskim Żeglarzom na Wiecznej Wachcie.

Po części oficjalnej jednostki pływające wypłynęły na redę portu.  ,,Sezon żeglarski 2021 otwarty  – dobrych wiatrów i stopy wody pod kilem”.

Zdjęcia Zbigniew Krzysztofiak, Kazimierz Ratajczyk

Nagroda im. Kapitana Leszka Wiktorowicza wręczona

Nagroda im. Kapitana Leszka Wiktorowicza została ustanowiona w celu uhonorowania wyjątkowych dokonań żeglarskich, osiągnięć w dziedzinie wychowania morskiego młodzieży lub kształtowania świadomości morskiej.

Ustanowili ją spadkobiercy kpt. ż.w. Leszka Wiktorowicza, Miasto Gdynia, Stowarzyszenie Bractwo Kaphornowców i Press Club Polska. Nagroda jest przyznawana co roku za osiągnięcie z roku poprzedniego, a jej laureatem może być osoba fizyczna, grupa osób fizycznych, osoba prawna lub jednostka organizacyjna.

Kapituła przyznaje także, w niektórych latach, nagrody specjalne, za osiągnięcia wykraczające poza ramy roku danej edycji.

Po raz pierwszy nagroda została wręczona w roku 2012.

Laureaci nagrody 2021: kapitan Adam Wiśniewski – Fundacja Ocean Marzeń

Laureat Nagrody Specjalnej 2021 – Uniwersytet Morski w Gdyni

Wręczenie nagrody odbyło się w Muzeum Miasta Gdyni, nieopodal miejsca, w którym cumuje „Dar Młodzieży”. To dla mnie szczególnie miejsce, bo tędy mój ojciec codziennie szedł do pracy na „Dar Młodzieży”, jeśli ten akurat był w Gdyni. Tata potrafił zaszczepić w młodych ludziach miłość do żagli. Jestem tego przykładem – ja też się znalazłem na morzu, bo wziął mnie kiedyś w rejs. Moja córka z kolei jest instruktorem żeglarstwa – wspominał patrona nagrody jego syn, kpt. ż.w. Mariusz Wiktorowicz, przewodniczący kapituły.

Wyłaniając laureatów szukamy takich elementów ich działalności, by honorować i nagradzać tych, którzy w kolejnych latach zrobili coś szczególnego, popularyzując kulturę morską, bo to jest istota tej nagrody. A morze zobowiązuje do tego, by pamiętać o jego bohaterach i szczególnych postaciach – podkreślił prezydent Gdyni Wojciech Szczurek, podsumowując 10 edycji nagrody.

Kapitan Wiktorowicz to wielkie żaglowce. Dwa najbardziej znane polskie to „Dar Pomorza” i „Dar Młodzieży”. Na pokładzie pierwszego w 1937 opłynął świat wraz z załogą Konstanty Maciejewicz, na pokładzie drugiego – w 1988 roku – kpt. Leszek Wiktorowicz. Obaj w tych rejsach opłynęli przylądek Horn. Dotarcie  w to miejsce to honor i zaszczyt dla członków załogi, ale jeszcze większy – dla kapitana. Wszyscy, którzy są związani z Polską morską mają na swojej nawigacyjnej mapie życia kurs na Horn – jedni docierają na ten prawdziwy, dla drugich może to być inny ważny cel – podkreślił Gromaszt Bractwa Kaphornowców kpt. Marek Padjas.

Laureatami tej nagrody byli wspaniali ludzie, którzy prowadzili niezwykłe rejsy, realizowali ambitne projekty żeglarskie, wygrywali prestiżowe regaty. Każdy z nich może być wzorem cech dobrego kapitana i wychowawcy młodego pokolenia. W tym roku do ich grona dołączył kapitan Adam Wiśniewski, fundator i prezes Fundacji Ocean Marzeń. Kapitan jest pomysłodawcą Młodzieżowego Programu Edukacji Żeglarskiej, który skupia działania na odkrywaniu wśród chłopców i dziewcząt z Rodzinnych Domów Dziecka i Domów Dziecka ich silnych stron, tak by w życiu codziennym realizowali marzenia i osiągali zamierzone cele. Służy temu program, którego głównym elementem są rejsy morskie i śródlądowe. Mimo ograniczeń epidemicznych działalność programu nie została przerwana – mówił o nagrodzonym członek kapituły nagrody, red. Waldemar Heflich.

To nagroda dla całego zespołu fundacji. Dziękuję, że nasza 10-letnia praca została doceniona. Nasi podopieczni to osoby w dość trudnym nastoletnim wieku, w dodatku doświadczone przez los. Nasi instruktorzy to często wychowankowie domów dziecka i rodzin zastępczych. Oni wiedzą, jak pracować z podopiecznymi, by pokazać im, jak osiągać cele i realizować marzenia. Dzieciaki już od pierwszego dnia na pokładzie dostają ster do ręki. Pokazujemy im w ten sposób, że wielkie cele są w zasięgu ich możliwości. Ostatni rok był dla wszystkich szczególnie trudny. Wspomogliśmy naszych podopiecznych sprzętem komputerowym, ale przede wszystkim udało się nam kontynuować rejsy, dzięki wdrożeniu zasady „jeden adres-jeden jacht” – powiedział po odebraniu nagrody jej laureat kpt. Adam Wiśniewski.

Nagrodą Specjalną im. Kapitana Leszka Wiktorowicza uhonorowano Uniwersytet Morski w Gdyni za stuletnie trwanie na straży edukacji morskiej polskiego społeczeństwa. Nagrodę przyznaliśmy za kontynuowanie edukacji rozpoczętej 17.06.1920 roku dekretem o powołaniu szkolnictwa morskiego. UMG zmieniał nazwy, ale nie zmieniali się ludzie. Większość z nas ma w rodzinie osoby, które przeszły przez Państwową Wyższą Szkołę Morską, Wyższą Szkołę Morską, Akademię Morską a dziś – Uniwersytet Morski w Gdyni. Stuletnia edukacja morska odbywała się nieprzerwanie, od Tczewa do Gdyni, a czasem, jak podczas wojny, także poza granicami Polski. Dziś Uniwersytet Morski w Gdyni to dziewięć kierunków studiów i kilkadziesiąt specjalizacji – powiedziała członkini kapituły i przewodnicząca gdyńskiej rady miejskiej Joanna Zielińska.

Od samego początku byliśmy uczelnią, która dostrzegła potrzebę szkolenia na żaglowcach. Jeszcze zanim utworzono szkołę morską, podjęto decyzję o zakupie statku morskiego ochrzczonego potem imieniem „Lwów”. Mam też osobiste wspomnienie związane z patronem nagrody. Pan Kapitan Leszek Wiktorowicz był bowiem moim kapitanem. W latach 80. byłem jego osobistym asystentem. Pamiętam go jako człowieka, który miał świetne podejście do ludzi. Kiedy starałem się o funkcję dziekana wydziału nawigacyjnego, to właśnie z nim dyskutowałem o nadchodzących wyzwaniach. I to za jego namową podjąłem starania o zaszczytną funkcję rektora uczelni – powiedział odbierając nagrodę prof. dr hab. inż. kpt. ż.w. Adam Weintrit, rektor UMG.

 

Rejs Roku w tym roku bez głównej nagrody

Tradycyjnie już w pierwszy piątek marca wręczono żeglarską nagrodę ,,Rejs Roku”. Uroczystość obyła się on-line. Wyjątkowo w tym roku nie przyznano Srebrnego Sekstantu.

Ponieważ bardzo wiele rejsów zaplanowanych na poprzedni rok nie doszło do skutku z powodu pandemii, a te, które się odbyły, były mocno modyfikowane, jury wybierało laureatów konkursu jedynie spośród dziewięciu kandydatur.

Uznano, że nagroda Srebrnego Sekstantu – Rejsu Roku 2020 nie zostanie przyznana – po raz pierwszy w historii konkursu.

Przyznano natomiast trzy równorzędne wyróżnienia oraz dwie tradycyjne nagrody specjalne: Polskiego Związku Żeglarskiego i Bursztynowej Róży Wiatrów Prezydenta Gdańska.

Nagroda Grotmaszta Bractwa Kaphornowców przypadła Tadeuszowi Natankowi za rodzinny rejs na 15-metrowym katamaranie Promyk na trasie z Toronto, rzeką Św. Wawrzyńca przez wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, archipelag Bahamów, Martynikę, Atlantyk, do Kołobrzegu. W rodzinnym rejsie uczestniczyli: małżeństwo Anna i Tadeusz Natankowie z dwójką dzieci – Laurą (lat 9) i Konradem (l. 13). W czerwcu 2020 r. załoga „Promyka” wyruszyła z Martyniki do Europy z zamiarem dotarcia na Morze Śródziemne. Rozwój pandemii na świecie zmusił ich jednak do zmiany planów. Po 18 dniowym atlantyckim przelocie zawinęli do Horty na wyspie Faial w archipelagu Azorów. Stąd załoga popłynęła już prosto do Polski i po prawie miesięcznej żegludze dotarła w początku sierpnia do Kołobrzegu. Po odwiedzeniu jeszcze Gdańska, Gdyni, Trzebieży zakończyli rejs w Szczecinie po „zaliczeniu” trasy długości 10 100 Mm.

Jury obradowało w składzie:

kontradm. Czesław Dyrcz przewodniczący Jury

Bogusław Witkowski wiceprezes PZŻ ds. morskich, przew. Kom. Żeglarstwa Morskiego

Leszek Paszkowski przedstawiciel miasta Gdańska

Aleksander Gosk sekretarz Jury i koordynator projektu Rejs Roku/Srebrny Sekstant

Marek Padjas Grotmaszt Bractwa Kaphornowców

oraz laureaci nagród Rejs Roku z lat ubiegłych:

Jerzy Jaszczuk

Hubert Latoś

Eugeniusz Moczydłowski

Roman Paszke

Jerzy Rakowicz

Jerzy Wąsowicz

Z laureatami łączono się on-line, a gala odbyła się bez publiczności i w bardzo ograniczonej formie.

https://www.gdansk.pl/tv/gala-wreczenia-nagrod-rejs-roku-2020,v,2556

Nie odbyło się również tradycyjne spotkanie Bractwa Kaphornowców. Walne zebranie zorganizowano za pośrednictwem internetu. Jak stwierdził Grotmaszt Bractwa w minionym roku po raz pierwszy od 2002 roku na Przylądku Horn nie było Polaków. Również żaden jacht pod biało czerwoną banderą nie był obecny w tamtym rejonie. Sprawozdanie zostało przyjęte. Z wiadomych powodów nie przyjęto też nowych członków. Bractwo doceniło dotychczasowe działania na rzecz popularyzacji polskiego żeglarstwa i postanowiło nadać tytuł Honorowego Członka Bractwa Kaphornowców kapitanom: Jerzemu Jaszczukowi i Eugeniuszowi Moczydłowskiemu.

Jerzy Jaszczuk – członek załogi s/y Konstanty Maciejewicz, jednostki, która jako trzecia w powojennej historii polskiego żeglarstwa dotarła na Przylądek Nieprzejednany. Brał udział w dalekomorskich wyprawach, kierował grupą regatową i dowodził „Pogorią”. Jerzy Jaszczuk doprowadził też do odbudowy „s/y Generała Zaruskiego”, za którego sterami stoi od 2012 roku. Wychowawca i nauczyciel żeglarskich pokoleń.

Eugeniusz Moczydłowski – członek załogi s/y Konstanty Maciejewicz, jednostki, która jako trzecia w powojennej historii polskiego żeglarstwa dotarła na Przylądek Nieprzejednany. Realizuje kolejne arktyczno badawcze projekty. Autor publikacji książkowych. Członek załóg i kapitan jachtów uczestniczących w wyprawach polarnych

Rekomendowany przez Kapitułę Bractwa Kaphornowców Uniwersytet Morski w Gdyni otrzymał nagrodę specjalną im. kpt. ż.w. Leszka Wiktorowicza. Ta niezwykle zasłużona dla Polski Morskiej placówka przez sto lat swojego istnienia wykształciła setki kapitanów i mechaników okrętowych. Pełni również rolę wychowawcy najmłodszego pokolenia żeglarzy.

Zdecydowano również, że w tym roku przyznane zostaną tytuły ,,Przyjaciela Bractwa Kaphornowców”. Tym zaszczytnym mianem obdarzono redaktorów: Aleksandra Goska i Waldemara Heflicha. Obaj znani jako wielcy specjaliści i historycy żeglarstwa. W środowisku morskim są obecni od dziesięcioleci.

Aleksander Gosk – dziennikarz, publicysta morski i muzealnik. Od 45 lat nieprzerwanie popularyzuje tematykę morską. Od lat jest też koordynatorem projektu Rejs Roku – Srebrny Sekstant.

Waldemar Heflich – dziennikarz, komentator żeglarstwa. Od 2000 – 2020 r. Redaktor Naczelny miesięcznika „Żagle”. Autor programów w TVP „Z wiatrem i pod wiatr”, „Sportowe hobby”, „7 dni polskiego sportu”, „Świat sportu”. Autor i producent programów w TVN „Rzut Od 1988 roku komentator regat olimpijskich.

Tradycyjnie też w miejscach pamięci złożono kwiaty i zapalono znicze. W Gdańsku w kościele p.w. Św. Jakuba przy tablicy pamiątkowej poświęconej żeglarzom kaphornowcom oraz w Gdyni przy pomniku  „Zaginionych na morzu”.

Na cmentarzu Witomińskim w Gdyni na grobach grotmaszta Leszka Wiktorowicza i założyciela Bractwa Gralaka, na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku na grobach grotmasztów Zdzisława Pieńkawy i Dariusza Boguckiego oraz Tadeusza Jabłońskiego, w Bydgoszczy na mogile Aleksandra Kaszowskiego.

Fot. Elżbieta Kasińska